به گزارش تیترصنعت، امارات متحده عربی را باید مهم‌ترین بازیگر اقتصادی در حال ظهور در آفریقا دانست که به زودی رقبای سنتی اقتصادی در آفریقا -اروپا، ایالات متحده و چین- را به چالش خواهد کشید. براساس یادداشت اخیر ORF، در سال ۲۰۲۳ امارات متحده عربی برای مبدل شدن به بزرگترین شریک توسعه‌ای ملت‌های آفریقایی با سرمایه‌گذاری ۱۱۰ میلیارد دلار طی یک برنامه ۵ ساله خیز برداشته است.

این کشور در فاصله سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۲۳ حضور خود در آفریقا را تثبیت نموده است و در سال ۲۰۲۳، مجموع سرمایه‌گذاری خارجی امارات در آفریقا به ۵۰ میلیارد دلار می‌رسید؛ این رقم از سرمایه‌گذاری ایالات متحده (۵۶.۳ میلیارد دلار) و چین (۴۲.۱ میلیارد دلار) بیشتر است.

آفریقا شکافی ۱۵۰ میلیارد دلاری در زیرساخت دارد که سالانه نیز در حال تشدید شدن است و امارات متحده عربی با سرمایه‌گذاری وسیعی که در سه حوزه لجستیک، انرژی و معدن انجام می‌دهد گزینه مناسبی برای جبران این کسری است. مطابق نقشه بالا، دو شرکت اماراتی دی‌.پی.ورد (DP World) و ابوظبی پورتز (Abu Dhabi Ports) در مجموع ۱۲ بندر ساحلی و یک بندر خشک در حال ساخت یا مشغول به کار در آفریقا دارند و برای احداث ۴ بندر ساحلی و یک بندر خشک نیز تفاهمنامه امضا کرده‌اند. علاوه بر این، امارات یک منطقه ویژه اقتصادی در سومالی دارد و برای راه اندازی دو منطقه دیگر ابراز تمایل نموده است. گفتنی است که رنگ سبز در این نقشه نشانگر سرمایه‌گذاری‌های دی.پی.ورد و رنگ بنفش نشانگر سرمایه‌گذاری ابوظبی پورتز است.

امارات متحده عربی برای عهده‌دار شدن نقشی کلیدی در گذار انرژی نیز اشتیاق بسیاری دارد و از این رو، در حوزه گسترش انرژی‌های تجدیدپذیر در آفریقا سرمایه‌گذاری نموده است. نقشه دوم سرمایه‌گذاری امارات در این حوزه را نشان می‌دهد. در این نقشه مربع‌های زردرنگ پروژه‌های خورشیدی، مربع‌های سورمه‌ای پروژه‌های هیدروژنی، مربع‌های آبی پروژه‌های بادی و مربع‌های بنفش پروژه‌های گرمایی هستند.

با توجه به ترکیب نقشه می‌توان دریافت که در حوزه انرژی تجدیدپذیر کشورهای آفریقای جنوبی، جیبوتی، تانزانیا، توگو و موریتانی مهم‌ترین شرکای آفریقایی امارات متحده عربی به شمار می‌روند و بیشترین تعداد پروژه نیز به مزارع خورشیدی تعلق دارد.

فارغ از دستاوردهای امنیتی و دفاعی، نگارنده معتقد است که راهبرد اتصال و لجستیک امارات در آفریقا از نظرگاه اقتصادی اهمیتی ویژه می‌یابد؛ چرا که امارات به دنبال تثبیت جایگاه خود به عنوان متصل‌کننده لجستیکی سه قاره اروپا، آسیا و آفریقا است و مایل است در غیاب نفت و درآمدهای مبتنی بر منابع، بتواند به بهره‌برداری از موقعیت ژئواستراتژیک خود تداوم بخشد.