علیرضا معراجی
روزنامه نگار

دستش به کار نمی رود، گاهی به فکری عمیق فرو می رود
اما ناگهان نهیب کارفرما خیال را از سرش می پراند
دیشب دخترش تب داشت، تا صبح خواب از تمام‌ وجودش پریده بود
امروز کم آورده است

زیر سنگ بی احساس که می رود مچاله می شود
دل دل می کند که امروز را بی خیال کار شود و به خانه بر گردد
ناگهان بوی نان داغ نانوایی …
آخر او کارگر روز مزد است …!!!

با خیالی سرگردان در اتاقک بی روح دخترش، تا نزدیکی های غروب، آفتاب را به دوش می کشد، با لبخندی تلخ و با امید به فردایی که شاید اندکی مهربان‌تر باشد و کور سویی از عشق به دخترش، بر سنگ می تازد

کار امروز به پایان می‌ رسد،
مردِ خسته، بی قرار دخترش، راهی خانه می شود
در گوشه ای از این شهر بی رحم، دختر بانویی زیبا، با گیسوانی بلند، با دستانی ظریف، اما خسته، زندگی را می بافد
بی مزد و بی منت
و تمام سرمایه اش رویاهایی است که در چشمانش می درخشند

دختر خوب پدر را می فهمد
کارگر روز مزد و دختر بی مزد، دو روح در دوسوی شهر، هر دو با یک درد مشترک: نادیده گرفته شدن …!!!

پدر به خانه برگشته
و با اضطراب درب را می کوبد
دختر با چشمانی گود شده به استقبال پدر می رود
در اوج اندوه اما با لبخندی شکفته بر پهنای صورت.
دختر است دیگه …

پدر کمی جا می خورد و خود را به آن راه می زند که نمی داند روز دختر است
بوی آجر، بوی سیمان، بوی خاک
و اندکی نان حلال …

دستانش پینه بسته
و لباس هایش گل آلود
و باز پدر و حسرت آغوش تن نحیف و صورت ظریف دخترش
اما دختر پدر را می فهمد

نان حلال … حلقه ی مفقوده و گمشده ی روزگار ما …
نان حلال هر چند کم، هنرِدیروز پدر کارگر روز مزد ما بود

صبح دیگر
صدای ساز ناکوک سماور
کیسه ی سفید نان و چای
و باز روز از نو روزی از نو

هفته ی کارگر روز مزد و روز دختر مبارک