به گزارش پایگاه خبری بازار سرمایه ایران(سنا)، بورس انرژی ایران اعلام کرد: در میان تلاش‌های قاره اروپا برای بازآرایی نقشه انرژی خود و کاهش وابستگی تاریخی به گاز «روسیه»، حوزه «دریای سیاه» با پتانسیلی عظیم به عنوان یک وزنه راهبردی جدید در حال ظهور است.

با اکتشافات عظیم و سرمایه‌گذاری‌های چند ده میلیارد دلاری، کشورهای «ترکیه»، «رومانی» و «بلغارستان» در حال تبدیل این منطقه به یک قطب تولید و ترانزیت گاز هستند که می‌تواند تا سال ۲۰۳۰، حدود ۱۰ درصد از کل تقاضای گاز اروپا را تأمین کند. این تحول بنیادین، که تحت حمایت مستقیم برنامه REPowerEU کمیسیون اروپا و بودجه ۱.۲ میلیارد یورویی آن برای زیرساخت‌ها قرار دارد، پاسخی به الزام ژئوپلیتیک برای یافتن جایگزین‌های پایدار تا پیش از موعد مقرر سال ۲۰۲۷ است.

با این حال، مسیر بهره‌برداری از این منابع با چالش‌های فنی و مالی دشواری همراه است. ویژگی منحصربه‌فرد زمین‌شناسی این دریا، یعنی وجود بزرگ‌ترین حوضه بدون اکسیژن جهان از عمق ۱۵۰ متری، منجر به ایجاد غلظت بالای گاز بسیار خورنده «سولفید هیدروژن (H۲S)» شده است.

طبیعت، هزینه احداث مسیر ترانزیت را بالا برد

این پدیده، شرکت‌ها را به استفاده از آلیاژهای گران‌قیمت ضدخوردگی و پروتکل‌های ایمنی پیچیده ناچار می‌کند که به تنهایی هزینه‌های عملیاتی را ۲۰ تا ۳۰ درصد نسبت به حوضه‌های متعارف افزایش می‌دهد. علاوه بر این، محدودیت‌های لجستیک مانند عبور تمام تجهیزات سنگین حفاری از تنگه باریک «بسفر» که فقط ۷۵۰ متر عرض دارد، می‌تواند برنامه‌های توسعه را هفته‌ها به تأخیر بیندازد. ریسک‌های زمین‌شناسی مانند مناطق فعال لرزه‌خیز و رسوبات نرم بستر دریا نیز نیازمند فناوری‌های حفاری پیشرفته و حق بیمه‌های بسیار بالاتری هستند.

در این میان، وضعیت اوکراین به عنوان پیچیده‌ترین و در عین حال مهم‌ترین متغیر ژئوپلیتیک منطقه خودنمایی می‌کند. حوزه دریایی اوکراین در دریای سیاه به تنهایی بیش از ۲ هزار میلیارد متر مکعب پتانسیل گازی دارد؛ معادل ۴ سال مصرف کل اروپا. از زمان الحاق «کریمه» به روسیه در سال ۲۰۱۴، اوکراین کنترل ۸۰ درصد از این منابع، از جمله سکوهای مهم «بویکو» را از دست داده است و روسیه سالانه حدود دو میلیارد متر مکعب گاز از این سکوهای توقیف‌شده استخراج می‌کند. این گنجینه انرژی که می‌توانست با سرمایه‌گذاری ۵۰ تا ۷۰ میلیارد دلاری، بازی را به نفع اروپا تغییر دهد، تا زمان حل مناقشه، دست‌نیافتنی باقی می‌ماند.

اگرچه هزینه استخراج هر واحد گاز در دریای سیاه چهار تا پنج دلار، یعنی تقریباً دو برابر حوضه‌های متعارف، است اما نزدیکی به بازارهای مصرفی اروپا و الزام راهبردی برای قطع وابستگی به روسیه، این هزینه‌های گزاف را توجیه‌پذیر کرده و دریای سیاه را به مهره‌ای کلیدی در صفحه شطرنج امنیت انرژی اروپا بدل ساخته است.